WPISYWAĆ SIĘ

Dobra jak już dorwałem FoRum to teraz napiszcie jeszcze kto jest active, a kto sie opierdala bezczelnie i czy gramy cokolwiek czy kazdy sobie.

EQ: Active

Post został pochwalony 1 raz

TricKsteR : Active

Post został pochwalony 0 razy

x4n : InActive

Post został pochwalony 0 razy

Active >=) do czasu wotlka;P

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez drAgZZor dnia Pią 13:09, 08 Sie 2008, w całości zmieniany 1 raz

Dołączył: 15 Mar 2008 Posty: 35 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Też Żyje :d ale dawno nie grałem :d

Post został pochwalony 0 razy

luuuuudzie, zagrajmy cos Very Happy

juz nawet miedzy soba moglibysmy lupnac. Skombinuje nam serwer, tylko okreslcie sie kiedy macie czas.

Ja prawie codziennie po 17:30.

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez Trickster dnia Pią 23:40, 08 Sie 2008, w całości zmieniany 1 raz

jestem za a co do serva to kazdy aby nie bols

Post został pochwalony 0 razy

po 14 sierpnia aktywny bede =]

Post został pochwalony 0 razy

/-/3 - Active .... chyba ? no nie ? =P

Post został pochwalony 0 razy

<333333333333333333333333

Post został pochwalony 0 razy

-To ty go zabilas, ty go zabilas! - Krzyk przeszedl w oblakanczy wrzask, rownie oblakanczy jak niepohamowana furia, z jaka Judith Haynes rzucila sie na Mary kochanie. Przerazona Mary cofnela sie o krok, potknela sie i runela na podloge, a Judith Haynes juz siedziala na niej okrakiem, wbijajac w co popadnie paznokcie rozczapierzonych rak. - Dziwka! Kurwa! Sciera! Morderczyni! To ty go zabilas! To ty zabilas mego meza! Ty, ty, ty...! - Zanoszac sie od szlochu i opetanczego wrzasku opluwala najgorszymi inwektywami przerazona i sparalizowana strachem Mary kochanie. Stracila jej wielkie okulary, jedna reke wbila we wlosy, a druga siegala juz do oczu, kiedy Smithy i Conrad wreszcie zdazyli jej dopasc. Obaj byli wysokimi, silnymi mezczyznami, ale Judith Haynes walczyla jak wsciekla tygrysica, w czym wiernie wspomagaly ja wcale nie mniej rozhisteryzowane psy. Potrwalo ladne pare sekund, nim zdolali oderwac ja od Mary, ale nawet wtedy nie puscila zacisnietych w dloni wlosow. Wczepila sie w niej z sila, jaka moze dac tylko przyplyw prawdziwego szalenstwa. Smithy brutalnie i bez wahania rozwarl jej piesc, gniotac nadgarstek, az zawyla z bolu. Oderwali ja od podlogi, a ona nadal zanosila sie histerycznym krzykiem, nie probujac juz nawet formulowac slow. Wydawala z siebie tylko przerazliwy, swidrujacy wrzask niczym jakies konajace w meczarniach zwierze. Nagle wrzask ten umilkl, nogi sie pod nia ugiely i Smithy z Conradem polozyli ja na podlodze.

-Akt drugi? - Conrad spojrzal na mnie. Dyszal ciezko, byl bardzo blady.

-Nie, tym razem nie grala. Czy mogliby panowie przeniesc ja do pokoju? - Spojrzalem na wstrzasnieta i zaplakana Mary kochanie, ale moja pomoc nie byla jej natychmiast potrzebna. Allen, zapomniawszy o swych wlasnych obrazeniach, kleczal juz przy niej, pomogl jej usiasc i nie najczystsza chusteczka do nosa ocieral trzy glebokie i brzydkie zadrapania biegnace wzdluz calego lewego policzka. Poszedlem do siebie, przygotowalem strzykawke i udalem sie do pokoiku Judith Haynes. Smithy i Conrad wartowali czujnie przy jej lozku w towarzystwie Ottona, Hrabiego i Goina. Ujrzawszy strzykawke, Otto chwycil mnie za reke.

-Czy to... czy to dla mojej corki? Co pan chce jej zrobic? J

Post został pochwalony 0 razy

-Przyniescie go, przyniescie go tutaj. - W jej glosie brak bylo zycia, ale wola pozostala nietknieta. - Musze go jeszcze raz zobaczyc.

Wstalem i ruszylem do drzwi. Hrabia zastapil mi droge. Na jego rasowej, arystokratycznej twarzy malowala sie mieszanina odrazy i przerazenia.

-Nie moze pan tego zrobic. To by bylo upiorne... makabryczne...

-Mysli pan, ze ja tak nie uwazam? - spytalem doprowadzony do pasji, ale w moim glosie nie bylo tego slychac. Jedyne, co w nim bylo slychac, to ogromne zmeczenie. - Jesli go nie przyniose, to ona znow wyjdzie na dwor. A to nie jest noc na bieganie po dworze.

Przynieslismy go w te sama trojke: Conrad, Jungbeck i ja, i polozylismy na plecach, zeby nie bylo widac tej strasznej rany na potylicy. Judith Haynes podniosla sie z polowego lozka, podeszla krokiem lunatyczki i opadla na kolana. Przygladala sie dluga chwile w zupelnym bezruchu, a potem wyciagnela reke i delikatnie poglaskala go po policzku. Nikt nie odezwal sie ani slowem, nikt nie ruszyl sie z miejsca. Nie bez wysilku przyciagnela mu prawa reke do boku i chciala to samo zrobic z lewa, gdy ujrzala, ze jego dlon jest nadal zacisnieta w piesc, wiec delikatnie ja rozwarla.

W otwartej dloni lezal maly, brazowy, okragly przedmiot. Wziela go w dwa palce, polozyla na swej wlasnej dloni, wyprostowala sie i - nadal na kolanach - odwrocila powoli w nasza strone, by go nam pokazac. W nastepnej chwili ta sama wyciagnieta reka wskazala na Allena. Wszyscy spojrzeli na jego kurtke i wiszace przy niej jeszcze guziki.

Brazowy skorzany guzik na dloni Judith Haynes byl dokladnie taki sam.

Post został pochwalony 0 razy